Eνα παλιό ερώτημα

Μήτε ξέρω γιατί γράφω πια,

κάποτε οι ασυναρτησίες μου φαίνονταν όμορφες

αλλά σου λέω

φόραγαν κουρέλια και έπιναν κρασί.




Βασίλης Ιγγλεζάκης

Μοσφιλιά

Καθώς στολίζουμε τα πλαστικά μας δέντρα για τα Χριστούγεννα, η φύση ντύνει στα μαύρα τα δικά της.

*Η Μοσφιλιά έχει καθοριστεί για το 2010 ως το «Δέντρο της Χρονιάς» από το Τμήμα Δασών.

Βασίλης Ιγγλεζάκης (2)

Συνάντηση στο πουθενά
(Bacau, 10/07/2010)

Τον κοίταξα ισα στα ματια. Μου φάνηκε ξένος.
Μα είμαι «εγώ».
Ξαναγνωριστήκαμε, τυπικά όμως διότι μετά χαθήκαμε.
Πάλι.

Τώρα, πως άραγε θα εξηγηθω στον εαυτο μου όταν θα του πω
στην επόμενη συνάντηση:
«είμαι ένας άλλος».

Συνάντηση στο πουθενά ήταν αυτή.
Μια κουκίδα χρόνου σε μια σειρά συνεχή χαμένων στιγμών.
Αναπνέω από συνήθεια πια. Και φόβο.

Την επόμενη φορά θα πρέπει να διανυσω αχανεις αποστασεις
μήπως και του πιάσω το χερι.
Μα δεν νομίζω να βρεθούμε ξανά.
Και αν βρεθούμε,

πως άραγε θα εξηγηθώ στον εαυτο μου όταν θα του πω:
«είμαι ένας άλλος».

Φαντάζομαι αυτό γίνεται όταν δεν υπάρχεις.
Όχι ότι έχει σημασία.

Συνάντηση στο πουθενά ήταν αυτή.

Φ

Πρωί
Ξημερώνει
και ο ήλιος αγκαλιάζει τα σημάδια σου•
Στις συλλαβές σου,
χορεύει η μυρωδιά της θάλασσας
και στην άμμο ψάχνει τ’αρωμά σου

Μεσημέρι
Ψίθυρος στα χέρια σου η αυγή,
τραγούδι γλυκό στα βήματα σου,
ανέβηκε το φως και κούρνιασε
κρυφά μες τα μαλλιά σου.

Δείλις
Μη με ξεχνάς, πως σ’αγαπώ•
στη γη, στο κύμα, στ’ονομά σου•
γυμνή• το στήθος σαν βροχή,
πλημμύρισε ο ουρανός μες τα φιλιά σου.


Νύχτα
Κρύβεται
στα μάτια σου η σιωπή·
Στα βλέφαρα σου,
νανουρίζεις τη θάλασσα•
Μ’ένα φιλί,
κοκκίνισε ο ουρανός,
και χάθηκε στ’αστέρια
Και συ,
στην αγκαλιά μου.

Έκτωρ Κακναβάτος

Χάθηκες μέσα σε κάτι άσπρο

Η φλόγα κόρωσε μόλις αγγίξανε δυο σύμφωνα
ο δρόμος στένευε με λέξεις ψόφιες
που μυρίζανε.
Χάθηκες μέσα σε κάτι άσπρο.

Τοίχοι, αφίσες, η πρώτη τού μονόπρακτου:
ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΑΝΤΕΠΟΠΤΗΣ.
Σκεφτόμουνα πλάι σε ρουμπινέτα
το πρόβλημα του Αίγισθου:
διαβήτες, Κληταιμήστρες, τρίγωνα
τα τσιγάρα που μου τέλειωσαν
το πρόβλημα της αποχέτευσης
σε διαμερίσματα Ερινύων
το δυσκίνητο λεωφορείο
ΑΝΩ ΛΙΟΣΑ-ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
το κοφτερό τσεκούρι
η μόνη λύση σε Μυκήνες.

Κόφτο λοιπόν να τελειώνουμε.

Σήμερα τάφηκε ο υπερρεαλιστής ποιητής Έκτωρ Κακναβάτος.
Όπως είχε πει σε μια συνεντευξή του, του άρεσε ο υπερρεαλισμός γιατί του άρεσε να τη λέει στο σύστημα

Animation

Θα προσπαθήσω να ξεκινήσω μια καινούρια ενότητα, η οποία με γοητεύει πολύ. Πρόκειται για video animation ή ταινίες εμψύχωσης όπως αναφέρονται.

Η τέχνη του animation καταφέρνει να ζωντανεύσει τα δημιουργήματα της φαντασίας μας. Τα κινούμενα σχέδια μπορούν να φέρουν σε πλήρη αρμονία τη ζωγραφική, τη γλυπτική, τις γραφικές τέχνες και την τεχνολογία.

Animation μπορεί να δημιουργήσει κανείς εκτός από τη χρήση κινουμένων σχεδίων, από οποιοδήποτε άλλο υλικό, όπως: πλαστελίνες, κούκλες, graffiti, παιχνίδια και άλλα αντικείμενα, και μέσω φωτογραφιών και προγραμμάτων σε υπολογιστή να τους δώσει ζωή. Η διαδικασία είναι απλή και το μόνο που χρειάζεται είναι φαντασία και υπομονή.

Θα ξεκινήσω με τον καυστικό Mr Freeman, μιας εξαιρετικά δημοφιλούς ρωσικής σειράς animation.


Η μετάφραση από τα ρώσικα έγινε από το χρήστη του youtube jholidis.

Φθινόπωρο

Όπως λέει και ο Νυχτερινός Ποδηλάτης, είναι κάποια τραγούδια που τα συνδέεις με διάφορες στιγμές της ζωής.

Στην αναμονή για την είσοδο του φθινοπώρου
στην προσμονή των κίτρινων φύλλων
στις μυρωδιές της βροχής και του χώματος
σας αφιερώνω το ¨Little drop of poison¨ του Tom Waits.

Ιάσων Δεπούντης

Η μαθηματική διάσταση στην ποίηση

Το χάος (χώρος της ψηφιολέξης υπαρκτός) κοπάζει.
Όλα γίνονται τάξη ροής, όπως το γρήγορο νερό εκεί.
Ωστόσο κάποια είδη συστημάτων ανήκουν στην επικράτειά της.

Τότε ήταν στην επιστροφή που πρόσεξα τα χέρια της
χρυσοπράσινα κλωνάρια της τριανταφυλλιάς.

Τότε ήταν στο γύρισμα της νύχτας που άκουσα
θρόισμα φύλλων τις κουβέντες της.

Τότε στην επικράτεια του κυκλάμινου στον κήπο της
επήρα έδωσα συνέχεια στα ερωτήματά μου
«πώς έτσι εκεί μπορεί να βγαίνει
σύμβολο ζωής από το θάνατο
ένα ευαίσθητο κυκλάμινο;»

Το ονομάζω : Άνθισμα γραφής.

Πώς τούτη η εντροπία
ξεσηκώνει – για μια θέση σε ένα μετα-κείμενο –
σχέδια, σχήματα, μορφές· τρέχοντας ήχους, δείχνοντας
θεαματικά την ευκλείδεια επανάδραση· ό,τι στη φύση.
Όπως την κληρονόμησαν, έτσι την έχουν τ’άνθη μέσα τους·
όπως την έκλεισαν οι λέξεις οι αριθμοί οι στίχοι μου:

Πώς από την τάξη και τη συμμετρία στο κομμάτιασμα;
Γιατί με τη χαοτική και φράκταλ γεωμετρία της;
Σε παραλλακτικούς συρμούς, σε εικόνες χάους;

Τότε ήταν που φάνηκαν τ’αέρινα ίχνη του πουλιού στην άμμο.
Τότε που γίναν τα πατήματά του όρθια τρίγωνα· σχεδόν γραφής.
Τότε βαθύτερα στο χώμα χάραξαν τα νύχια τους μορφές γραμμάτων.
Οδήγησαν τη σκέψη μου : τύποι & σύμβολα· τα μαθηματικά της φύσης.
«Ακούς;» μου λες «εσέ καλούν: ¨λευτέρωσέ μας¨».
«Να τα πάρεις» μου είπες «είναι οι στίχοι σου.»
Όλα τα άλλα πουλιά πετούσαν στο στερέωμα·
προσομοιώματα άστρων.

Χάος πάλι εσύ;

ΑΠΟ ΤΟ ΥΣΤΕΡΟ ΣΥΜΠΑΝ (κείμενα αχρονικής συνέχειας), εκδόσεις Μανδραγόρας, 2000

Oskar Kokoschka

Με συναρπάζουν πολύ οι καλλιτεχνικές αφίσες. Αφίσες για θέατρο, σινεμά, συναυλίες, κλπ. Όποιος τυχερός βρεθεί σε μια κεντροευρωπαϊκή χώρα, θα αντικρύσει έργα τέχνης στους δρόμους, στις καφετέριες, στα μπαράκια...

Όταν πρωτοείδα την αφίσα του Oscar Kokoschka, για το θεατρικό «Δολοφόνος, η ελπίδα των γυναικών», έμεινα αποσβολωμένος για πολύ ώρα. Ο ζωγράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, προσπάθησε με έντονα χρώματα, να αποτυπώσει το κυρίως πάσχον καταπιεσμένο πρόσωπο της εποχής, τη γυναίκα.

Poster for "Murderer, Hope of Women" 1908)

The Cotton Picker, 1908

Self-Portrait, from Der Sturm,March 1910

Dylan Thomas

Σε ερώτηση που κάνανε στον ποιητή Ντύλαν Τόμας, πώς και γιατί άρχισε να γράφει ποίηση, έδωσε την πιο κάτω απάντηση:

Άρχισα να γράφω ποίηση επειδή ερωτεύτηκα τις λέξεις. Τα πρώτα ποιήματα που γνώρισα ήταν παιδικά τραγούδια· αγάπησα τις λέξεις τους πολύ πριν καταφέρω να τα διαβάσω. Τι αντιπροσώπευαν, τι συμβόλιζαν και τι εννοούσαν εκείνες οι λέξεις, με απασχόλησε πολύ αργότερα. Μόνο ο ήχος τους με ενδιέφερε, την ώρα που ξεπήδαγε από τα χείλη κάποιον εντελώς αδιάφορων και ακατανόητων μεγάλων όντων.

Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήμουν καταδικασμένος να ζω με τις λέξεις και μέσα στις λέξεις. Πρώτη μου δουλειά, λοιπόν, ήταν να γνωρίσω και να κατανοήσω τους ήχους και το υλικό τους. Πως και που θα τις χρησιμοποιούσα, τι θα έλεγα με αυτές, ήταν κάτι που θα με απασχολούσε αργότερα. Τώρα έπρεπε να μάθω τα πάντα για το χαρακτήρα, τις διαθέσεις, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τις συναισθηματικές μεταπτώσεις, τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τους.

Μου φτάνει να τους συμπεριφέρομαι, όπως ο μάστορας στο ξύλο, στην πέτρα ή σε ό,τι είναι του χεριού του, τέλος πάντων. Μου αρέσει να τις πελεκάω, να τις χαράζω, να τις πλάθω, να τις γυαλίζω, να τις φέρνω στα μέτρα ενός σχεδίου, μιας περιόδου, ενός γλυπτού, μιας φούγκας που θα εκφράζει κάποια λυρική παρόρμηση, κάποια πνευματική αμφιβολία ή βεβαιότητα, κάποια μισοσυνειδητή αλήθεια, την οποία πρέπει να πλησιάσω και να συνειδητοποιήσω.

Ντύλαν Τόμας, Το Χρώμα της Λαλιάς, Ποιήματα (1934-1953), Μετάφραση: Γιώργος Μπλανάς, Εκδόσεις ΕΡΑΤΩ
Ντύλαν Τόμας,Ποιήματα, Μετάφραση: Νάνος Βαλαωρίτης, Ράνια Μουσούλη, ΑΓΚΥΡΑ, έκδοση του περιοδικού Συντέλεια #3-4.
Ντύλαν Τόμας, Κι ο Θάνατος δεν θα’χει εξουσία, Μετάφραση: Γιώργος Μπλανάς, Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, 5η έκδοση.

Quino

Quino,SOS Χιουμορ 2 Κινολογίες

Ο Ταχυδρόμος του Νερούδα

Γυμνή είσαι τόσο απλή όσο το ένα σου χέρι,
Λεία, γήινη, μικροσκοπική, στρογγυλή, διάφανη,
Έχεις γραμμές φεγγαριού, μονοπάτια μήλου,
Γυμνή είσαι λεπτή σαν το γυμνό σιτάρι,
Γυμνή είσαι γαλάζια σαν τη νύχτα στην Κούβα,
Έχεις κληματαριές και αστέρια στα μαλλιά.
Γυμνή είσαι πελώρια και κίτρινη,
Όπως το καλοκαίρι σε μια χρυσή εκκλησιά.

Ίσλα Νέγρα

Bicycle

Αντόνιο Σκαρμέτα, Ο Ταχυδρόμος του Νερούδα, Μετάφραση: Λήδα Παλλαντίου, εκδόσεις Ωκεανίδα

Νικόλαος Κάλας

ΞΕΝΑ ΔΟΧΕΙΑ

Είπεν ο Φίξ στην Καλλιρόη: “Εγώ είμαι ο Ιλισός”
είπεν ο Χίλτον στον Παρθενώνα: “Εγώ είμαι η Ακρόπολη”
είπεν ο Έντισον στην Κουκουβάγια: “Εγώ είμαι το φώς”
είπεν η Ελενίτσα στον Μπελαφόντε: “Ο Όμηρός μου εσύ”.
Τιμής ένεκεν Νήαρχος θα λέγεται ο Ναύαρχος
και το πλωτό του Τοσίτσα.
Ο Άγνωστος Θεός έγινε σταυρόλεξον.
Δόξα το λόγω που ο Άρειος Πάγος μένει βράχος
και το ΤΖΗ ΜΠΗ Γκραντ Μρπετάγν κι όχι Κύπρος!


Νικόλαος Κάλας, Οδός Νικήτα Ράντου Εκδόσεις Ίκαρος

Ιαγουάρος

Ήταν ανώφελο: μ’ έπνιγε η αναρίθμητη άμμος: Κάποιος μου είπε: Δεν ξύπνησες στον ξύπνιο, αλλά σ’ ένα προγενέστερο όνειρο. Το όνειρο αυτό είναι μέσα σ’ ένα άλλο όνειρο, και ούτω καθεξής επ’ άπειρον, που είναι και ο συνολικός αριθμός των κόκκων της άμμου. Η οδός της παλινδρόμησης σου είναι ατελείωτη, και θα πεθάνεις πριν ξυπνήσεις στ’ αλήθεια.


Χόρχε Λουις Μπόρχες, Το Άλεφ – Η Γραφή του Θεού.

Βασίλης Ιγγλεζάκης

Μεγαλείο Ανυπαρξίας

Οι δρόμοι είναι γεμάτοι φαντάσματα
σκιές που υπήρξαν
μόνο υπό το βάρος της ανάγκης,
υπό τη μέθη της στιγμής,
και τη παραίσθηση του αιωνίου.

Γιατί ο χρόνος ξέρει να τρέχει,
και να στέκεται
όπως αυτός ορίζει.

Φυσάει κόντρα

Φυσάει κόντρα

Joan Salvat-Papasseit

Κάτω απ΄το χείλι μου, το δικό της

Κάτω απ΄το χείλι μου, το δικό της, σαν φωτιά και χόβολη,
οι μπούκλες της μεταξωτές σαν την πιο γλυκιά αμαρτία
- κι ολόγυμνος ο ώμος
ολόλευκος
η καμπύλη σκιά
διεγερτική
του βλέμματός της:

κι άλλο φιλί ακόμα
κι άλλο
κι άλλο
- τι μυρωδιά μανόλιας το εύοσμο στήθος της!

Joan Salvat-Papasseit, Νέα Συντέλεια, Τεύχος 3-4, Φθινόπωρο 2004-Χειμώνας 2005

Φιλότης και Νείκος

Η ενότητα των πάντων,
ο κύκλος της ζωής,
η γέννηση, ο θάνατος,
το καλό και το κακό,
η αφθαρσία και η φθορά,
η ακινησία μέσα από την μεταβολή
εναλλαγή
στο Είναι του ενός

Η συναρμογή και η εναντίωση είναι δυο διαφορετικές δυνάμεις, που κυβερνούν και καθορίζουν τα ζωντανά όντα όχι ως ενιαίο φαινόμενο αλλά μέσα σε μια αδιάκοπη εναλλαγή. Ο Εμπεδοκλής τις ονομάζει φιλότης και νείκος, δηλαδή φιλία και διαμάχη, και τις ανάγει σε καθολικές αιτίες κίνησης των έμβιων όντων.

Αυτές οι δύο κινητήριες δυνάμεις δεν είναι ξέχωρες και άσχετες, αλλά συμβρίσκονται μέσα σε κάθε στιγμή ανθρώπινης ή άλλης ζωής, και τείνουν να κυριαρχήσουν στις ρίζες του έμβιου όντος, άγοντας και φέροντας το στη ζωή και στο θάνατο.

Για τον Εμπεδοκλή γένεση και φθορά δεν υπάρχει, αλλά παράλληλα και καθένα από τα όντα γεννιέται, φθείρεται, μεταβάλλεται, και γενικά οι καταστάσεις στο σύμπαν εναλλάσσονται αδιάκοπα. Ως προς την ποιότητα δέχεται διάφορες στοιχειώδεις ουσίες, αγέννητες, άφθαρτες, αμετάβλητες, ¨ριζώματα πάντων¨ όπως τα αποκαλεί. Είναι τέσσερα: πυρ, αιθέρας, νερό και γη, με τα μυθολογικά τους ονόματα Ζεύς, Ήρα, Αιδωνεύς και Νήστις.

Οι τέσσερις ρίζες των θνητών συνίστανται στην προσφορά ζωής (γη) και στην προσφορά θανάτου (αέρας), συνίστανται στην κρυφή φωτιά που σπιθοβολάει ζωή (πύρ) και στο κρυφό δάκρυ ως σημάδι της επίγειας ρευστότητας (ύδωρ). Αυτά τα τέσσερα ριζώματα καταδείχνουν ότι η ζωή έχει τις ρίζες της και στον θάνατο, και είναι σ΄αυτόν εξίσου γερά θεμελιωμένη όσο και στη γη ως φορέας ζωής.

Η φιλότης ενοποιεί τον κόσμο, ενώ το νείκος μετατρέπει την ενότητα σε πολλαπλότητα. Το τέρμα είναι αφενός η τέλεια ένωση και αφετέρου ο τέλειος χωρισμός, μέχρις ότου μετατραπεί η κατάσταση σε μια νέα κίνηση προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Η ζωή του κόσμου είναι κυκλική σε μια ατελεύτητη επανάληψη. Και διαγράφεται ως: 1) η παντελής ένωση, 2) η μετάβαση των στοιχείων στο χωρισμό, 3) ο παντελής χωρισμός των στοιχείων, 4) η επάνοδος στην ενότητά τους.

Την κοσμογονική αρχή από την ανάμειξη όλων των στοιχείων ο Εμπεδοκλής την ονόμασε Σφαίρον. Σε αυτόν δεν υπάρχει κίνηση αλλά κάποια μακάρια ευδαιμονία.

Γιάννη Τζαβάρα: Η ποίηση του Εμπεδοκλή। (Κείμενο – Μετάφραση – Σχόλια), Εκδόσεις Δωδώνη, Αθήνα-Γιάννινα 1988

Εμπεδοκλής, Ενδέκατος Τόμος, Προσωκρατικοοί, Αρχαία Ελληνική Γραμματεία ¨Οι Έλληνες¨ 814, Εκδότης Οδυσσέας Χατζόπουλος, ΚΑΚΤΟΣ

Εμπεδοκλής, περί φύσεως, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου Όψεις / 7

Η αξία του χρόνου

Απατώμεθα όταν νομίζουμε ότι ο θάνατος βρίσκεται μπροστά μας· το μεγαλύτερο μέρος του ήδη παρήλθε. Ό,τι ανήκει στο παρελθόν βρίσκεται στα χέρια του θανάτου.

Τίποτε δε μας ανήκει· μόνον ο χρόνος είναι δικός μας. Αυτό είναι το μόνο φευγαλέο και τυχαίο αγαθό που μας χάρισε η φύση. Κι όμως, ο οποιοσδήποτε τρίτος μπορεί να μας το ξοδεύει.

Σενέκας – Μαθήματα Ζωής, Επιστολές στον Λουκίλιο, Ελληνικά Γράμματα

Μαγική Σκέψη

Η διανοητική εξέλιξη του ανθρώπου, ξεκινά από την παιδική ηλικία, και μέσα από διάφορα στάδια καταλήγει στην ωρίμανση.

Ένα ερώτημα που γεννιέται είναι, αν τα προγενέστερα εξελικτικά στάδια εξαλείφονται κατά κάποιο τρόπο από το νου, δηλαδή ότι το πιο λειτουργικό σχήμα αντικαθιστά το πιο πρωτόγονο, ή αν από τη στιγμή που αποκτήθηκαν, δεν διαγράφονται ποτέ από το νου, αλλά απλά υπερκαλύπτονται από μεταγενέστερα.

Οι ενήλικες όπως ακριβώς και τα παιδιά, αποδίδουν πολύ καλύτερα στη λύση ενός λογικού προβλήματος, όταν το πρόβλημα είναι δοσμένο σε μια συγκεκριμένη και όχι αφηρημένη μορφή.

Το φαινόμενο αυτό ενισχύεται και από τη λεγόμενη ¨μαγική σκέψη¨. Μαγική σκέψη ενός πολύ μικρού παιδιού είναι η τάση του να ζωντανεύει και να προσωποποιεί όλα τα περιβαλλοντικά αντικείμενα, προσδίδοντας τους καλές ή κακές προθέσεις απέναντι σε αυτό. Για παράδειγμα μια μπάλα που αναπηδά και χτυπά το παιδί είναι μια ¨κακή μπάλα¨ που θα πρέπει να τιμωρηθεί. Ακόμη, όταν ένα παιδί κτυπήσει (τι πιο φυσιολογικό…) σε ένα τραπεζάκι, τότε αμέσως τρέχουμε να ¨τιμωρήσουμε¨ το τραπέζι ώστε να απαλύνουμε τον πόνο του παιδιού.

Κατά ανάλογο τρόπο, ένα παιδί, σε πολύ μικρή ηλικία, περιμένει από άψυχα αντικείμενα να ανταποκριθούν στις εντολές του. Από την άλλη πλευρά, θα αισθανόταν μεγάλη έκπληξη και τρόμο αν πράγματι το έκαναν. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται να διερωτάται αν κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Η μαγική σκέψη και η πρακτική εμπειρία για το τι είναι δυνατό και τι δεν είναι, μοιάζουν να συνυπάρχουν η μία δίπλα στην άλλη.

Παραμένει κάποιο υπόλοιπο μαγικής σκέψης στους ενήλικες;

Φαίνεται ότι η μαγική σκέψη διατηρείται ακόμα και στους ενήλικες, παρά το ότι η πρακτική εμπειρία και η λογική εξάσκηση τους υποδεικνύουν ότι κάποια πράγματα δεν μπορούν να συμβούν. Η μαγική σκέψη κατά αυτό τον τρόπο μπορεί να σημαίνει τη διαδικασία που επιτρέπουμε σε μια επιθυμία ή ένα συναίσθημα να μας πείσει ότι κάτι είναι αληθινό, ενώ η λογική μας υποστηρίζει ακριβώς το αντίθετο. Για παράδειγμα πιστεύουμε ότι με βάση το ωροσκόπιο μας, μπορεί να γνωρίσουμε τον έρωτα…

Διάφορες παρατηρήσεις του παραπάνω είδους, αποτελούν ένδειξη ότι, στην πραγματικότητα, η παιδική σκέψη δεν υπερνικάτε ποτέ, αλλά απλά καλύπτεται από την αυστηρή εξάσκηση σε ορθολογική σκέψη, που υφίσταται κάθε παιδί στην κοινωνία που μεγαλώνει.

Το γεγονός ότι η ¨μαγική ¨ και η ¨πρακτική¨ σκέψη μπορούν να συνυπάρχουν ακόμα και σε ενήλικες, τεκμηριώνεται από πολλά καθημερινά παραδείγματα. Για παράδειγμα, μας τρυπάει λάστιχο στο δρόμο, τότε κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο, βρίζουμε το ελαστικό, το δίνουμε λίγες κλοτσιές έτσι ώστε να το τιμωρήσουμε! Αφού ηρεμήσουμε, βγάζουμε το ανταλλακτικό και το αλλάζουμε!

Αυτές οι παρατηρήσεις συνεπάγονται ότι αυτά που φαίνονται ως φυσιολογικά στάδια εξέλιξης του νοητικού συστήματος, είναι μάλλον αποτέλεσμα της επιβολής ενός ορισμένου τρόπου σκέψης στο παιδί.

Προτεινόμενα βιβλία:
Ιωάννης Κιουστελίδης, Ο μηχανισμός της νόησης, Εκδόσεις Παπασωτηρίου

Μηδέν Αρνητικό

Σε ανάμνηση των αναρτήσεων του Νυχτερινού Ποδηλάτη, παραθέτω τα πιο κάτω:

Δράση - αντίδραση
Πολυφωνία ξερόλων
Δρυμός σκέψης της πατάτας
Επιφανειακές θεωρίες
Έρευνες της πλάκας
Ομορφιά της παραλίας
Συνταγή της τηλεόρασης άνευ οσμών και γεύσεων
Placebo χαράς
Έρωτας για αγάπη
Τσέπες για λεφτά και πορτοφόλια για φωτογραφίες
Ζαχαροπλαστεία της ηδονής
Χαιρετισμοί ανάγκης
Τύποι εξουσίας
Στο ψήσιμο του καφέ γράφετε ιστορία
Κλειδοκράτορες του πλούτου
και υπερασπιστές της ευτυχίας

Φαλαινοθήρες που μιλούν για πειρατεία!

Εράνισμα Σκέψης

Η εξερεύνηση του μηχανισμού της νόησης, αλλά και της διαδικασίας της σκέψης είναι ένα ταξίδι προς το ∞ με → επιστροφή στο μυαλό μας.

Η συλλογή εξωτερικών ερεθισμάτων και κινήτρων αναγκάζει το νου να ενεργοποιηθεί και να ελευθερωθεί. Διάφορες έννοιες και ορισμοί, ταξιδεύοντας στη λιμνοθάλασσα της μνήμης, προσπαθούν να βρουν καταφύγιο, μακριά από κενολόγους βερμπαλιστές του καιρού μας, που μόνη επιδίωξη τους είναι ο έλεγχος των μαζών.

Η ικανότητά μας να σκεφτόμαστε θεωρείται από τον Ντεκάρτ ως η ίδια η πεμπτουσία της ύπαρξής μας. Σύμφωνα με την περίφημη φράση ¨Νοώ άρα υπάρχω¨ η συνειδητοποίηση της σκέψης αποτελεί συνειδητοποίηση και επιβεβαίωση της ίδιας της ύπαρξης.

Τη σκέψη τη βλέπω σαν ένα παιχνίδι συλλογής και σύνθεσης διάφορων συναισθημάτων, νοημάτων, ερεθισμάτων, αιτιών, ένα ταξίδι μέσα από επιλεγμένες διαδρομές, άλλοτε λεωφόρους και άλλοτε δύσβατα μονοπάτια, ένα εράνισμα σκέψεων, μια συναρμολόγηση σκόρπιων ιδεών, που κάποτε μπορεί να κρύβονται στο ασυνείδητο, και άλλοτε μέσα στην απλότητα, και τέλος μια πάλη ανάμεσα στο ένστικτο και τη λογική!

Αναζητούμε τα χαμένα κλειδιά του ερανίσματος της σκέψης ώστε να απελευθερωθούμε με αυτήν.

Προτεινόμενα βιβλία:
Ιωάννης Κιουστελίδης, Ο μηχανισμός της νόησης, Εκδόσεις Παπασωτηρίου
Colin Blakemore, Η μηχανή του νού, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης