Σε ερώτηση που κάνανε στον ποιητή Ντύλαν Τόμας, πώς και γιατί άρχισε να γράφει ποίηση, έδωσε την πιο κάτω απάντηση:
Άρχισα να γράφω ποίηση επειδή ερωτεύτηκα τις λέξεις. Τα πρώτα ποιήματα που γνώρισα ήταν παιδικά τραγούδια· αγάπησα τις λέξεις τους πολύ πριν καταφέρω να τα διαβάσω. Τι αντιπροσώπευαν, τι συμβόλιζαν και τι εννοούσαν εκείνες οι λέξεις, με απασχόλησε πολύ αργότερα. Μόνο ο ήχος τους με ενδιέφερε, την ώρα που ξεπήδαγε από τα χείλη κάποιον εντελώς αδιάφορων και ακατανόητων μεγάλων όντων.
Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήμουν καταδικασμένος να ζω με τις λέξεις και μέσα στις λέξεις. Πρώτη μου δουλειά, λοιπόν, ήταν να γνωρίσω και να κατανοήσω τους ήχους και το υλικό τους. Πως και που θα τις χρησιμοποιούσα, τι θα έλεγα με αυτές, ήταν κάτι που θα με απασχολούσε αργότερα. Τώρα έπρεπε να μάθω τα πάντα για το χαρακτήρα, τις διαθέσεις, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τις συναισθηματικές μεταπτώσεις, τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τους.
Μου φτάνει να τους συμπεριφέρομαι, όπως ο μάστορας στο ξύλο, στην πέτρα ή σε ό,τι είναι του χεριού του, τέλος πάντων. Μου αρέσει να τις πελεκάω, να τις χαράζω, να τις πλάθω, να τις γυαλίζω, να τις φέρνω στα μέτρα ενός σχεδίου, μιας περιόδου, ενός γλυπτού, μιας φούγκας που θα εκφράζει κάποια λυρική παρόρμηση, κάποια πνευματική αμφιβολία ή βεβαιότητα, κάποια μισοσυνειδητή αλήθεια, την οποία πρέπει να πλησιάσω και να συνειδητοποιήσω.
Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήμουν καταδικασμένος να ζω με τις λέξεις και μέσα στις λέξεις. Πρώτη μου δουλειά, λοιπόν, ήταν να γνωρίσω και να κατανοήσω τους ήχους και το υλικό τους. Πως και που θα τις χρησιμοποιούσα, τι θα έλεγα με αυτές, ήταν κάτι που θα με απασχολούσε αργότερα. Τώρα έπρεπε να μάθω τα πάντα για το χαρακτήρα, τις διαθέσεις, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τις συναισθηματικές μεταπτώσεις, τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τους.
Μου φτάνει να τους συμπεριφέρομαι, όπως ο μάστορας στο ξύλο, στην πέτρα ή σε ό,τι είναι του χεριού του, τέλος πάντων. Μου αρέσει να τις πελεκάω, να τις χαράζω, να τις πλάθω, να τις γυαλίζω, να τις φέρνω στα μέτρα ενός σχεδίου, μιας περιόδου, ενός γλυπτού, μιας φούγκας που θα εκφράζει κάποια λυρική παρόρμηση, κάποια πνευματική αμφιβολία ή βεβαιότητα, κάποια μισοσυνειδητή αλήθεια, την οποία πρέπει να πλησιάσω και να συνειδητοποιήσω.
Ντύλαν Τόμας, Το Χρώμα της Λαλιάς, Ποιήματα (1934-1953), Μετάφραση: Γιώργος Μπλανάς, Εκδόσεις ΕΡΑΤΩ
Ντύλαν Τόμας,Ποιήματα, Μετάφραση: Νάνος Βαλαωρίτης, Ράνια Μουσούλη, ΑΓΚΥΡΑ, έκδοση του περιοδικού Συντέλεια #3-4.
Ντύλαν Τόμας, Κι ο Θάνατος δεν θα’χει εξουσία, Μετάφραση: Γιώργος Μπλανάς, Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, 5η έκδοση.
Moυ άρεσε η περιπλάνηση εδώ μέσα .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το κείμενο με κάνει να σκέφτομαι πως πρέπει να αφηνόμαστε και να ακολουθούμε αυτά που μας γεννούν την αγάπη .
Καλώς σε βρήκα.
Καλώς όρισες ξωτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήὍταν ἡ Κικὴ Δημουλᾶ ρωτήθηκε σὲ παλαιότερη συνέντευξή της: «τί εἶναι ποίημα γιὰ σᾶς;», ἔδωσε τὴν ἑξῆς ἀπάντηση: Πρῶτα-πρῶτα μιὰ συνάντησή μου μὲ λέξεις ποὺ ἔχουν καθαρὰ βασανιστικὲς προθέσεις ἀπέναντί μου. Μοῦ ἀντιστέκονται καὶ πρέπει νὰ κάνω μεγάλες διαπραγματεύσεις μαζί τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήἘπίσης ἡ ἴδια ἔχει πεῖ: Ἂν κάποιος τὴν ὥρα ποὺ διαβάζει ἕνα ποίημα πεῖ «ἔτσι νιώθω κι ἐγώ» κι ἂν ὑποθέσουμε ὅτι αὐτὸ τὸν βοηθάει, εἶναι γιὰ πέντε λεπτά. Τὰ ἑπόμενα πέντε λεπτὰ περιμένει ἡ ζωὴ ἀπ᾿ ἔξω μὲ τὸ ντουφέκι της καὶ τοὺς πυροβολισμούς της. Καὶ ἡ ποίηση δὲν μπορεῖ νὰ προκαλέσει ἀφλογιστίες, οὔτε ἀλεξίσφαιρο εἶναι ἡ ποίηση.
ΓΙΑΝΝΗΣ
Τι ¨πόλεμος¨ σε αυτές τις διαπραγματεύσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ λέξη με είχε
ΑπάντησηΔιαγραφήμε βρήκε
με είπε.
Κι εγώ
μονάχα «ευχαριστώ».
Στη λέξη
μια λέξη.
Ο κόσμος.
Γιάννης Ρίτσος,
«Η λέξη», Χάρτινα, 1974.
Θα πω και γω ευχαριστώ, Aurora.
ΑπάντησηΔιαγραφή