Οι λευκοί τοίχοι δακρύζουν μόνοι
με κλειστές πόρτες
κοιτώντας
το πάτωμα
με κλειστές πόρτες
κοιτώντας
το πάτωμα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πληροφορίες
Αναγνώστες
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2014
(1)
- ► Φεβρουαρίου (1)
-
►
2013
(9)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2012
(11)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
▼
2011
(27)
- ► Φεβρουαρίου (5)
- ► Ιανουαρίου (3)
Ετικέτες
αφίσα
(16)
Βιβλία
(3)
γλυπτική
(1)
Εικαστικά
(2)
Εμπεδοκλής
(1)
Εξουσία
(4)
Εράνισμας
(21)
Ζωγραφική
(4)
θέατρο
(1)
Ιάσων Δεπούντης
(1)
Ιγγλεζάκης
(4)
μαντινάδες
(1)
μουσική
(2)
Παράδοση
(1)
περιβάλλον
(7)
ποίηση
(35)
τέχνη
(1)
τραγούδια
(1)
τσιατιστά
(1)
χαρακτική
(1)
Animation
(5)
Dylan Thomas
(1)
Graffiti
(2)
Εκδηλώσεις
Εκδήλωση
Αλμυράς -
Αλμυράς -
Αλμυράς
Πολιτιστικό και Περιβαλλοντικό Εργαστήρι
Προσπαθώ να κατανοήσω τη χρήση της τέχνης, στα παιδικά δωμάτια τη δεκαετία του 80.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι σημερινοί τριάντα-κάτι αρχίζουν πια να καταλαβαίνουν γιατί έκλαιγε ο φίλος στην εικόνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήαν βοηθά καθόλου, αντίγραφα του συγκεκριμένου πίνακα ήταν ευρέως διαδεδομένα στα ελληνοκυπριακά νοικοκυριά μετά το 1974.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο είχαμε κι εμείς. δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτονταν οι γονείς μας. ένα παιδί που κλαίει στον τοίχο μας. αν είναι δυνατόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤζιαι το πρώτο μισό της δεκαετίας του 90!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρομακτικό... Αυτή η εικόνα και 2-3 παρόμοιες αποτελούσαν και την αφορμή για ατέλειωτες παιδικές αϋπνίες κι εφιάλτες. Μια από τις πιο τραυματικές εμπειρίες των 4-5 μου είναι αυτή η εικόνα δίπλα από τη μικρή ξύλινη/μεταλλική εικόνα της Παναγίας με το μικρό μωβ λαμπτήρα να τρεμοπαίζει το βράδυ, στο σπίτι μιας θείας που με πρόσεχε. Η μάμα μου παραπονιόταν πάντα ότι δεν έτρωγα το φαί μου από τα χέρια της ίδιας και απορούσε πώς τα κατάφερνε η θεία. Νομίζω πως τώρα κατάλαβα γιατί. Ειλικρινά, εράνισμας, μου ξύπνησες σοβαρό παιδικό τραύμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν υπάρχουν λευκοί τοίχοι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαύλε, το ερώτημα μου είναι αν ένας σημερινός τριαντάρης που είναι γονιός θα χρησιμοποιούσε αυτό τον πίνακα στο δωμάτιο των παιδιών του;
ΑπάντησηΔιαγραφήR, υπήρχε πράγματι σε πολλά σπίτια, τουλάχιστον στα χωριά που γνωρίζω. Δε ξέρω όμως αν υπήρχε στις πόλεις σε σπίτια των πλουσίων. Δηλαδή ήταν θέμα κοινωνικής τάξης, ¨φτηνής¨ τέχνης ή μόδας που πέρασε;
Νυχτερινέ Ποδηλάτη, το περίμενα από σένα :)
TwistedTool, κράτησε τόσο;
Korrina, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Αυτά τα βαριά αντικείμενα συνδέθηκαν με το φόβο και την τιμωρία. Το πρόβλημα είναι τι κουβαλάμε ακόμη μαζί μας από αυτά. Εγώ για παράδειγμα νομίζω ότι ακόμη κουβαλώ τα χρώματα τους.
Ζακέ, στα παιδιά;
Νομίζω ότι κουβαλώ το χρώμα τους μόνο όταν δεν είμαι καθόλου καλά, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως σε θέματα αισθητικής και σύγκρισης χωριών/πόλεων, η απάντηση κρύβεται στους προμηθευτές. Στις πόλεις ο κόσμος είχε πρόσβαση σε περισσότερα καταστήματα. Στα χωριά ο κόσμος (μέχρι και σήμερα σε κάποια) αγόραζε την προίκα του και ό,τι άλλο διακοσμητικό αντικείμενο από τους πραματευτάδες, οι οποίοι με τη σειρά τους φαίνεται πως είχαν τους ίδιους προμηθευτές. Οπότε, κατέληγε η μισή ορεινή Κύπρος να κοιμάται στα ίδια κλαδωτά σεντόνια, να έχει τα ίδια λουλουδωτά βάζα και να προσκυνά τις ίδιες ξύλινες παναγίτσες με τη μωβ/πράσινη λαμπούα... As simple as that... Εντούτοις, αυτό δεν απαντά στον προβληματισμό: Οι γονείς δεν καταλάβαιναν ότι τούτες οι εικόνες τρομοκρατούσαν τα κοπελλούθκια τους; (ή μήπως αυτός ήταν ο σκοπός;) (ή μήπως ο κόσμος παλιότερα ήταν πιο εξοικειωμένος με το φόβο;)
Εράνισμας, είναι πρωί, πάω να πιω καφέ, γιατί αγχώθηκα ήδη!
:) Καλή μέρα!
Καλημέρα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς είχαμε σίουρα μέχρι τότε! Θυμούμαι το καθαρά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είχαμε τίποτα από αυτά που λέτε στο σπίτι μας. Όχι επειδή ήμασταν πλούσιοι -κάθε άλλο!-, αλλά η μητέρα μου δεν είναι Κύπρια και ο παππούς μου, ο πατέρας της, είναι ζωγράφος, έτσι πάντα είχαμε πραγματική τέχνη στο σπίτι. Επίσης, η αισθητική της ήταν πολύ διαφορετική από αυτό το μαζικό αψυχολόγητο παραλήρημα και δεν είχαμε ποτέ μας μπιμπελό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί όμως αυτή η τάση να αιτιολογηθεί κοινωνικά. Μεταπολεμικές καταστάσεις, φτωχός κόσμος, με έφεση στην ατάκα "είναι της μόδας" και χωρίς πολλή καλλιέργεια. Έτσι είχαν τα πράγματα. Η Κύπρος ήταν σχεδόν αμιγώς αγροτική. Ύστερα αππώθηκε και απέκτησε άλλα προβλήματα. Εξάλλου δεν υπήρχε και πολλή ποικιλία ούτως ή άλλως στην καθημερινή ζωή (φαγητό, καταστήματα, ρούχα).
Όταν όμως είσαι 5 ή 10 χρονών δεν θέλεις να ξεχωρίζεις, ούτε έστω με αυτό τον τρόπο. Εγώ τουλάχιστον. Ήθελα να είμαι όπως τους άλλους. Να έχουμε χωριό για να πηγαίνουμε τα Σαββατοκύριακα, να έχω ένα "φυσιολογικό" όνομα και επώνυμο, να έχω κι εγώ πιάτα με τη μαργαρίτα κ.λπ. Φυσικά, μεγαλώνοντας, μέχρι και σήμερα, νιώθω πολύ ευγνώμων που δεν είχα τέτοιον πίνακα στο σπίτι μου! Αλλά τον είχε η θεία μου, στης οποίας το σπίτι πήγαινα μετά το σχολείο, και η κυρία Πόπη η γειτόνισσα. Μου προκαλούσε πολλή θλίψη και όταν περνούσα από το διάδρομο απέφευγα να κοιτάξω.
οι καταθέσεις της korinna και aurora είναι ό,τι καταπληκτικότερο σε τούτην την ήδη καταπληκτική ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο απόγευμα μίλησα με τη μάνα μου. δεν θυμάται καν ότι είχαμε τον πίνακα σπίτι. θα πήγαν σε κάποιο πανηγύρι, τον αγόρασαν (μόνο τέτοιους θα είχε φαίνεται) ή τον κέρδισαν στο καζαντί, εκόττισαν τον πάνω στο τοίχο, μας δημιούργησαν τόσα τραύματα και μετά δεν θυμούνται τίποτε.
Κι εγώ για καζαντί το κόβω!!
ΑπάντησηΔιαγραφή"και μετά δεν θυμούνται τίποτε"! χαχαχαχα!!!
Δεν θυμάστε ότι είχε και έναν της ίδιας αισθητικής αλλά με κοριτσάκι;
Νυχτερινέ Ποδηλάτη πάντα εύστοχες οι τοποθετήσεις της korinna και aurora.
ΑπάντησηΔιαγραφήAurora, το θυμάμαι το κοριτσάκι. Βλέπεις είχαν προβλέψει και για τα 2 φύλα :)
Πάντως το αγόρι το είδα στο πανηγύρι της Αγίας Θέκλας πριν 2 χρόνια και ήταν σαν να επέστρεφα στον χρόνο.