Απομεινάρια του απείρου

Αχανείς αποστάσεις με χωρίζουν από τον κόσμο,

αυτόν που υπήρξα και ανέπνεα,

που ζούσα την σκιά ενός ονείρου,

ως ναυαγός και εγώ ενός άλλου ονείρου,

κάποιας άλλης, μακρυνής και σκοτεινής καρδιάς.

 

Γεγονότα, γεννήματα μιας ανόητης τυχαιότητας,

αυτό ήταν η ζωή μου,

μα τα ζούσα με την κάθε μου ανάσα, στην κάθε τους λεπτομέρεια

και δέχθηκα να τα χάνω, δέχθηκα ότι φεύγουν μακριά

μαζί με τα σκοτεινά τους όνειρα, χωρίς δάκρυα και κραυγές.

 

Η σιωπή στολίζει την αρχή και έτσι αρμόζει και στο τέλος.

 

Μα να, είναι κάτι σκέψεις,

απομεινάρια του απείρου θαρρώ,

που σκούζουν την νύχτα, λίγο πρίν κοιμηθώ,

σκούζουν και λένε,

πως ότι πεθαίνει μέσα σου, μένει μέσα σου.

 

Απομεινάρι του απείρου, όπως η πρώτη της ματιά

που μοναδική και ανεπανάληπτη στο αχανές του χρόνου,

μάγεψε την θνητότητα μου

που ώς αφελής ηρωϊδα

πέταξε πρός το άπειρο αψηφόντας τον θάνατο.

 

Μα πέταξε ψηλά, πολύ ψηλά

τόσο που λαμπάδιασαν τα λεπτά αδύναμα φτερά της

που τυφλώθηκε από τις λάβες του χρόνου

και γίνηκε στάχτη πιά, απομεινάρι του απείρου και αυτή,

χάμενη στα λόγια ενός ποιήματος

 

να ψάχνει στους στοίχους την πρώτη της ματιά.

 

 

 

Βασίλης Ιγγλεζάκης (13-5-2013)