Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Ασφυξία

Δε με φτάνει πια

το οξυγόνο τελειώνει.

Αυτό που φοβάμαι,

είναι μην γίνω ψάρι

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες ,

8 σχόλια:

  1. ξωτικό3 Φεβρουαρίου 2011 στις 10:37 π.μ.

    Λές να ξαναγυρίσουμε στην πρώτη αρχή;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εράνισμας3 Φεβρουαρίου 2011 στις 11:53 π.μ.

    ξωτικό, την θυμόμαστε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΓΙΑΝΝΗΣ3 Φεβρουαρίου 2011 στις 3:17 μ.μ.

    Οι τεράστιες δυνατότητες προσαρμογής είναι που έφεραν τον άνθρωπο μέχρι εδώ.
    Το να μπορείς να προσαρμοστείς στην κοινωνία είναι πολύ σημαντική δεξιότητα και για την προσωπική επιβίωση .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εράνισμας3 Φεβρουαρίου 2011 στις 7:55 μ.μ.

    Φίλε Γιάννη, η προσαρμογή όταν γίνει από συνειδητές επιλογές τότε μπορεί να είναι παραγωγική.

    Όμως ο εγκλωβισμός στην απραξία, σκοτώνει το μυαλό και μετέπειτα το σώμα. Σε οδηγεί στην αυτοσυντήρηση μετατρέποντας σε είτε σε μεγάλο ψάρι που κυνηγά τα μικρά για να επιβεβαιώνει την εξουσία του, ή σε μικρό ψάρι που χώνεται μέσα σε τρύπες να σωθεί. Τέλος υπάρχει και η περίπτωση του γλύφτη, όπου σαν χρήσιμο ον μένει ανέγγιχτο αλλά σέρνεται για την επιβίωση του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΓΙΑΝΝΗΣ3 Φεβρουαρίου 2011 στις 10:01 μ.μ.

    ΣΩΣΤΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΠΛΑΝΗΤΑΣ4 Φεβρουαρίου 2011 στις 5:56 π.μ.

    Εξάλλου άλλο πράγμα η ζωή και άλλο η επιβίωση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. astronaftis4 Φεβρουαρίου 2011 στις 6:31 π.μ.

    είναι αριστερόχειρο το ψάρι, Γιάννη είτε εσύ είσαι ή εγώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εράνισμας4 Φεβρουαρίου 2011 στις 12:41 μ.μ.

    Ακριβώς ΠΛΑΝΗΤΑΣ. Η αναγκαίες κινήσεις για επιβίωση πρέπει να περιορίζονται εντός περιορισμένων (μικρών) χρονικών ορίων. Κατέληξε όμως να σκεπάζει ολόκληρη τη ζωή μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)