Σκαλαπούνταροι

Έναν παιξίμιν εν η ζωή. Τζαι το ταξίδιν εν κομμάτιν του. Εν τούτον που είπεν ότι έκαμεν τζαι η Helene με τους καλικάντζαρους. Ταξίδιν γνώσης και προβληματισμού.
¨Αναρωτιέμαι, είπεν, γιατί είναι τόσο συνηθισμένο θέμα το ότι ... κατουρούν οι καλικάντζαροι παντού!¨

Τζι’ επήρεν φόραν η Γαλλίδα...:
¨Αν σε πιάσουν οι καλικάντζαροι, θα γίνεις κι εσύ καλικάντζαρος. Τι φοβερή απειλή, τι τραγική μοίρα! Οι καϋμένοι πρέπει να κόβουν, να κόβουν, όπως ο Σίσυφος με το βράχο του που κατρακυλά. Αλλά, τουλάχιστο, είναι χωρίς ελπίδα ο Σίσυφος, ενώ οι καλικάντζαροι πρέπει να ξέρουν ότι θα βγουν. Τόσος κόπος για το τίποτε. Μακάρι να τους δοθεί χάρισμα ή αμνησία, ή λήθη ... Και διπλή τιμωρία! Όταν ορμούν πάνω στη γη, για διασκέδαση, πειράζουν κάνουν το κακό. Ίσως, μια καλή μέρα, κάποιος καλικάντζαρος αντάρτης δεν θα βγει, θα χωστεί σε μια σκοτεινή γωνιά στα τρίσβαθα της γης, και, ενώ οι άλλοι θα κάνουν ... τη δουλειά τους, θα συνεχίσει μόνος του να κόβει, να κόβει. Και θα κόψει το δέντρο και θα είναι η Αποκάλυψη, θα ελευθερωθούν οι καλικάντζαροι, θα καταστραφεί η τόσο πολυαγαπημένη μας γη.¨

¨Να φας την γλώσσαν σου¨, εν η κυπριακή παροιμία που ταιρκάζει. Μη κακόν μας!

Χαμπή Τσαγγάρη, ¨Οι καλικάντζαροι τζαι το παιξίμιν¨, Σχολή Χαρακτικής Χαμπή, Α΄ και Β΄ Τόμοι, Λευκωσία, 2005