Και το ταβάνι πέφτει απότομα,
πάνω μου, με αγάπη να με αγκαλιάσει.
Και οι σκέψεις τρέχουν σαν φίδια
στους διαδρόμους του σκοτεινού σπιτιού μου,
και το κρεβάτι τόσο απαλό
από τις φορές που πάλλεται,
άλλοτε από σώματα αγνώστων
άλλοτε από την καρδιά μου που τρέμει.
Βασίλης Ιγγλεζάκης (12/1997)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Τέλειο.
ΑπάντησηΔιαγραφήKαταπληκτικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό!!! για να φωτίσει τα σκοτάδια, να διώξει τον φόβο, να φέρει μια ελπίδα ...ιπτάμενη!
ΑπάντησηΔιαγραφήολονών τα σπίτια μοιάζουν τόσο μεταξύ τους που είναι φορές που πιστεύω ολόψυχα πως είμαστε απλώς από εκείνους τους συγκατοίκους με τον κακό συγχρονισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι οι σκέψεις τρέχουν σαν φίδια
ΑπάντησηΔιαγραφήστους διαδρόμους του σκοτεινού σπιτιού μου !!!!!
λιτό, δωρικό ...κι ασήκωτο !!!!
πολύ μου άρεσε !!!
@Χαίρομαι που σας άρεσε Aurora, Roadartist και ξωτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Silena και να μας ηρεμήσει θα έλεγα... Πολύ ωραίο!
@Slave to the Page στο συναπάντημα μετρώμαστε...
Άλλος ένας ύμνος στον εγκέφαλο!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Μες στο κλειστό δωμάτιο μπορείς να βρεις
ό,τι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς
κι ό,τι μέσα σου βαθιά αγάπησες
κι όμως ποτέ δεν είδες να βγαίνει αληθινό
Όλα είναι εκεί, εκεί υπάρχουν όλα
μες στο κλειστό δωμάτιο, όλα και τίποτα
αγάλματα θεών λησμονημένων και της Ελένης το πουκάμισο
όλα είναι εκεί κι άλλα πολλά, που κάποτε φαντάστηκες
Ο φόβος του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανή**
τα βήματα της θλίψης του, της αίγλης του το φως
το αίμα των θυσιασμένων και οι χαμένοι στόχοι τους
το ψύχος το δριμύ των χωρισμών
Το διαμαντένιο αηδόνι του βασιλιά της Κίνας
σινιάλα από φάρους που σβηστήκαν
και μαγικά τοτέμ από άγνωστες φυλές
κι εφηβικά κορμιά και καλοκαίρια γαλανά
θάνατοι και φωτιές κι αόρατη ομορφιά
Μες στο κλειστό δωμάτιο υπάρχουν όλα
αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ' αγγίξεις
μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας, ολάνοιχτος, γυρεύοντάς τα
Στίχοι: Λένα Παπά
Το ταβάνι είναι ο καλύτερος φίλος και σύμβουλος του Ζοζέ...
ΑπάντησηΔιαγραφήTo Δωμάτιο τό άκουγα στο λύκειο και δεν υπήρχε περίπτωση να μη βάλω τα κλάματα! Κάθε φορά!
ΑπάντησηΔιαγραφή