Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Μαύρη Μωραλίνα



Βιντεοποίημα για τη “Μαύρη Μωραλίνα”της Ευτυχίας Παναγιώτου.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Πλαστική Φύση

Γιατί δεν πεθαίνεις?
Σε πυροβολώ.
Σε βιάζω.
Σε λερώνω.
Πέθανε
Πέθανε
Πέθανε επιτέλους.
Και τότε, θα φτιάξω μια πλαστική,
για να βλέπω
και να κλαίω
και να κατηγορώ αυτούς που σου έκαναν κακό.
να'χω να λέω κάτι στα παιδιά μου

Πέθανε λοιπόν.









Αφιερωμένο στους κυνηγούς, στους ψαράδες και σε όλους τους ¨λάτρεις¨ της φύσης.
Οι φωτογραφίες είναι από τους φίλους αστροναύτη και Le9.

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Χαράλαμπος Δημοσθένους

Χελιδόνια

Ήρταν στην ίδιαν φουλιάν
πάλε τα σιλιόνια
τζείνην που 'κτίσαν κάποτε
τα περασμένα χρόνια.

Αρκέψαν τα τραούδκια τους
γεννήσασιν αυκούδκια
τζαι ξηπουλιάσαν ύστερα
πέντε σιλιονούδκια.

Τζαι φαίνουνται μέσ' την φουλιάν
μια μάτσα με λουλλούδκια
όπως μυρίζουν τραουδούν
ολόγλυκα τραούδκια.



Απεβίωσε χθές σε ηλικία 94 ετών ο Κύπριος ποιητής Χαράλαμπος Δημοσθένους.
Συστήνω το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Παθκιές της Αφροδίτης», του Πανίκου Χρυσάνθου, που είναι ένα ποιητικό κινηματογραφικό πορτραίτο του Χαράλαμπου Δημοσθένους. Ένας άνθρωπος-ποίημα, όπως τον αποκάλεσε ο σκηνοθέτης.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Fragments of non-existence

Σήμερα δεν μπορώ να σου μιλήσω πολύ,
έχω ξυράφια στο λαιμό μου.

Η μοναξιά είναι βαριά σαν ατσάλι.

Γέρνω απαλά στον ώμο σου,
και ψιθυρίζω ένα νανούρισμα π’απλώνεται μέσα στη σιωπή,
σαν πύρινη μνήμη μέσα σε μια κενή καρδιά.

Αλάθητα τα όνειρα,
όλα αποδρούν, μόνα τους
αφήνοντάς με μόνο μου
μέσα σε μια κενή μνήμη.
Φίλησα τον ώμο σου και κάηκα.

Αισθήματα, λεπίδες, δολοφόνοι,
που τους κρατούσα μέσα στη σκοτεινή ψυχή μου,
και την κομμάτιασαν.

Θα σου στείλω ένα γρήγορο μήνυμα,
γρήγορο σαν αστραπή, κόκκινο σαν το φουστάνι σου,
που καίγεται όμορφο.

Υπάρχουν τόποι που τα δάκρυα
είναι από λάβες φτιαγμένα
και τα όνειρα από σάρκες.

Οι στιγμές καίγονται σε ένα παρανάλωμα πυρός και μας καλούν να καούμε.

Εσύ και ο θάνατος μόνο φυλακίζετε το χρόνο



Βασίλης Ιγγλεζάκης

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Ασφυξία

Δε με φτάνει πια

το οξυγόνο τελειώνει.

Αυτό που φοβάμαι,

είναι μην γίνω ψάρι