Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Φ

Πρωί
Ξημερώνει
και ο ήλιος αγκαλιάζει τα σημάδια σου•
Στις συλλαβές σου,
χορεύει η μυρωδιά της θάλασσας
και στην άμμο ψάχνει τ’αρωμά σου

Μεσημέρι
Ψίθυρος στα χέρια σου η αυγή,
τραγούδι γλυκό στα βήματα σου,
ανέβηκε το φως και κούρνιασε
κρυφά μες τα μαλλιά σου.

Δείλις
Μη με ξεχνάς, πως σ’αγαπώ•
στη γη, στο κύμα, στ’ονομά σου•
γυμνή• το στήθος σαν βροχή,
πλημμύρισε ο ουρανός μες τα φιλιά σου.


Νύχτα
Κρύβεται
στα μάτια σου η σιωπή·
Στα βλέφαρα σου,
νανουρίζεις τη θάλασσα•
Μ’ένα φιλί,
κοκκίνισε ο ουρανός,
και χάθηκε στ’αστέρια
Και συ,
στην αγκαλιά μου.

5 σχόλια:

  1. Έξοχο Εράνισμας! Τον τελευταίο καιρό συντονιζόμαστε στις διαθέσεις απόλυτα! Νοιώθω σχεδόν σαν να σε ξέρω ή σαν να με ξέρεις ή σαν κάτι να μας ξέρει καλά και τους δυό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Disdaimona σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Φαίνεται περπατάμε στις ίδιες αμμουδιές... :)

    Ίσως αυτό που μας ξέρει να είναι αυτό που αναζητάμε ή σε αυτό που αντιστεκόμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλε μου είναι πολύ όμορφο το ποίημά σου. Να υποθέσω ότι η Disdaimona είναι κι αυτή ερωτευμένη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ποδηλάτη να υποθέσεις κάτι ακόμα καλύτερο από αυτό! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή