Οι άνθρωποι Ι

Υπάρχουν κάποιοι
που κλείνουν πίσω τους την πόρτα με μεγάλη ευκολία.
Είναι και άλλοι
που κρέμονται από το χερούλι της για πάντα.



Αυγή Λιλλή, ¨Πρόχειρες σημειώσεις πάνω σ΄ένα σωσίβιο¨, εκδόσεις αρμίδα, 2011

δακρυσμένα αποσιωποιητικά ...

βασανίζομαι ...

Απώλεια είναι η λέξη

Απώλεια είναι η λέξη.

Στο βωμό, βουβός και μόνος

με το πέπλο της δύσης στον ώμο του,

μ’ ένα χρυσό μαχαίρι,

χαράζει το πρόσωπό της,

ακριβώς στα σημεία που σχηματίζονταν το γέλιο της.

Αίμα.

Απώλεια είναι η λέξη.

Δακρύζει, με ανάσα βαριά, μια σίγουρη κίνηση.

Και ο θάνατος ξαπλώνει απάνω της,

και το πέπλο της πρώιμης νύχτας,

και το πρώτο φώς του φεγγαριού,

και η τελευταία του ματιά,

και η τελευταία της λέξη,

η τελευταία του σκέψη.

Αγάπη.

Απώλεια είναι η λέξη.

Βασίλης Ιγγλεζάκης, Απώλεια είναι η λέξη, Συλλογή Ποιημάτων (1993-2011), εκδόσεις Βερέττα

Patrick Bokanowski: Le canard á l'orange

Nick Georgiou

Τα πρωτότυπα γλυπτά του Νικ Γεωργίου βασίζονται σε μια αμφιλεγόμενη ιδέα: τον θάνατο του εντύπου.

Αυτό που με ιντριγκάρει στα έργα του δρόμου είναι ο παράγων του αιφνιδιασμού: ο θεατής δεν έχει κανέναν έλεγχο όταν το γλυπτό ξεπροβάλλει στην επόμενη στροφή, τα όρια καταργούνται και όλοι έχουν πρόσβαση στο έργο.

Από την άλλη, μια γκαλερί με ενδιαφέρει πάντα ως «ιερός» χώρος. Εκεί κυριαρχεί η τάξη και μια εμπειρία διαφορετικού τύπου, μια εμπειρία κάθαρσης.

Το έκτο παιδί μιας οικογένειας Κυπρίων από το Νέο Χωριό Κυθρέας που έφτασε στην αμερικανική μεγαλούπολη λίγο μετά την τουρκική εισβολή.

http://myhumancomputer.blogspot.com/
http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4606449

Sapa

Τι και αν πληγώθηκες και ποτέ να μην κερδίσεις
Και ας μην έχει μείνει τίποτα να χαθεί
Στην κάθε γωνία έχει κάτι για να πάρεις
Από το βούρκο σου μπορείς να σηκωθείς

Οι άνθρωποι ειν' άνθρωποι, οι ψυχές ποτέ κοινές
Η χαρά και ο πόνος έρχονται για να νιώσεις
να ζεις με πάθος την αλήθεια να βιώσεις
Πραγματικά και όχι απλά για να το πείς

Πρέπει το σκότος την μιζέρια να αγγίξεις
στον δρόμο έξω πρέπει να χαθείς
θέλει να κλάψεις , πρώτα στην αυλή σου
να τρώς τα μούτρα σου από μέσα να καείς

Πρέπει να κάψει η μοναξιά την καρδιά σου
μέχρι να σε παρηγορήσει η αυγή
Και όταν τα πάντα εν τέλει θα τα χάσεις
την ψυχή μην βιαστείς να την ξεγράψεις

Τι και αν ζεις σαν πεθαμένος
Ας σε ρήξαν στο κενό
Καλύτερα να νιώθω πεθαμένος
Παρά μ' αυτούς ένας ζωντανός νεκρός

Τώρα που βρήκες την αλήθεια, έχεις πάρει την ζαριά
Έτσι πήρες το παιχνίδι , τώρα άλλαξε γυαλιά
η ζωή το ξέρω μοιάζει σαν μια μεγάλη μαχαιριά
μα όταν φοβάσαι να ποντάρεις, δεν κερδίζεις Πουθενά

Φόβος

Οι λευκοί τοίχοι δακρύζουν μόνοι
με κλειστές πόρτες
κοιτώντας
το πάτωμα

Όνειρο μιας λέξης

Μια σταγόνα πιοτού,
υγρή,
δραπέτης του μυαλού, δέσμιος του έρωτα,

όνειρο μιας λέξης και λέξη ενός ονείρου,

την έριξα βαθιά μες την ατέρμονη μοναξιά μου.
Μα δεν στάθηκε. Δεν συναντηθήκαμε ποτέ.

Η σταγόνα πνίγηκε μες στις άπειρες στιγμές ανοησίας και ανημποριάς.
Όνειρο μιας λέξης και λέξη ενός ονείρου.
Μια σταγόνα πιοτού πικρή αλήθεια του ψέματός μου.



Βασίλης Ιγγλεζάκης

Κατάσταση πολιορκίας

Πολιορκούμεθα λοιπόν
Πολιορκούμεθα από ποιον;
Από σένα κι από μένα απ’ τον τάδε και τον δείνα
Πολιορκούμεθα στενά
Από σύνορα, τελωνεία, ελέγχους διαβατηρίων, την Ιντερπόλ, τη στρατιωτική Αστυνομία, τα τανκς, τη ρητορεία, τη βλακεία,
Απ’ τα παράσημα, τις στολές, τους εκφωνηθέντας λόγους
Τις υποσχέσεις, τις ψευτιές, την κουτοπονηριά
Τη δήθεν αγανάκτηση των ιθυνόντων, την υποκρισία
Την τηλεόραση, τη ραδιοφωνία, τα σαπούνια, τ’ απορρυπαντικά
Τις διαφημίσεις, τον τουρισμό, τα οργανωμένα ταξίδια, τις κρουαζιέρες
Τις γκαζιέρες, τα ψυγεία, τις κατασκηνώσεις, τους προσκόπους,
Τ’ άρθρα για την εκπαίδευση, την πολυκοσμία, τη σκόνη, τις ποιητικές συλλογές
Την έλλειψη ύδατος, τα λιπάσματα, τα νεύρα, την κακή χώνεψη, τη φαλάκρα,
Τους εφοπλιστές, το ποδόσφαιρο, τα λεωφορεία, την ακρίβεια, τις παθήσεις της σπονδυλικής στήλης,
τη γραφειοκρατία, την καθυστέρηση, τις διαβεβαιώσεις,
Τις κριτικές, την εκκλησία, τα βασανιστήρια, τους καιροσκόπους,
Την υποψία, τους κατατρεγμούς, το φόβο, τη θρασύτητα, τους διαγωνισμούς Καλλονής,
την έλλειψη χρημάτων, την έλλειψη δικαιωμάτων,
πολιορκούμεθα από τους βάναυσους
Τους άναρθρους, από τις μαύρες σκέψεις μας.
Από τον εαυτό μας
Κι απ’ ό,τι άλλο βάλει ο νους σας πολιορκούμεθα στενά.

Νάνος Βαλαωρίτης
1921

Η αφίσα είναι απο τους: Vaughan Oliver, Tim Vary (designers) & Simon Larbalestier (photographer)

Ο πολιτισμός της βλεφαρίδας

Σε βλέπω·
στην κάθε σου κίνηση
στο κοίλο της καρέκλας
στο ύφος της διαταγής
στο κόψιμο των δέντρων
στο τσιμέντομα της αυλής
στη φόλα που ταΐζεις τις γάτες
στην εκδίκηση της κούνιας
στο πνίξιμο του πλίνθου
στην ιαχή της νίκης.
Μα πάνω απ΄όλα
στο καθαρό άσπρο των ματιών σου·
και τότε
πέφτω.

Η αφίσα είναι του Franciszek Starowieyski