Patrick Bokanowski: Le canard á l'orange

Nick Georgiou

Τα πρωτότυπα γλυπτά του Νικ Γεωργίου βασίζονται σε μια αμφιλεγόμενη ιδέα: τον θάνατο του εντύπου.

Αυτό που με ιντριγκάρει στα έργα του δρόμου είναι ο παράγων του αιφνιδιασμού: ο θεατής δεν έχει κανέναν έλεγχο όταν το γλυπτό ξεπροβάλλει στην επόμενη στροφή, τα όρια καταργούνται και όλοι έχουν πρόσβαση στο έργο.

Από την άλλη, μια γκαλερί με ενδιαφέρει πάντα ως «ιερός» χώρος. Εκεί κυριαρχεί η τάξη και μια εμπειρία διαφορετικού τύπου, μια εμπειρία κάθαρσης.

Το έκτο παιδί μιας οικογένειας Κυπρίων από το Νέο Χωριό Κυθρέας που έφτασε στην αμερικανική μεγαλούπολη λίγο μετά την τουρκική εισβολή.

http://myhumancomputer.blogspot.com/
http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4606449

Sapa

Τι και αν πληγώθηκες και ποτέ να μην κερδίσεις
Και ας μην έχει μείνει τίποτα να χαθεί
Στην κάθε γωνία έχει κάτι για να πάρεις
Από το βούρκο σου μπορείς να σηκωθείς

Οι άνθρωποι ειν' άνθρωποι, οι ψυχές ποτέ κοινές
Η χαρά και ο πόνος έρχονται για να νιώσεις
να ζεις με πάθος την αλήθεια να βιώσεις
Πραγματικά και όχι απλά για να το πείς

Πρέπει το σκότος την μιζέρια να αγγίξεις
στον δρόμο έξω πρέπει να χαθείς
θέλει να κλάψεις , πρώτα στην αυλή σου
να τρώς τα μούτρα σου από μέσα να καείς

Πρέπει να κάψει η μοναξιά την καρδιά σου
μέχρι να σε παρηγορήσει η αυγή
Και όταν τα πάντα εν τέλει θα τα χάσεις
την ψυχή μην βιαστείς να την ξεγράψεις

Τι και αν ζεις σαν πεθαμένος
Ας σε ρήξαν στο κενό
Καλύτερα να νιώθω πεθαμένος
Παρά μ' αυτούς ένας ζωντανός νεκρός

Τώρα που βρήκες την αλήθεια, έχεις πάρει την ζαριά
Έτσι πήρες το παιχνίδι , τώρα άλλαξε γυαλιά
η ζωή το ξέρω μοιάζει σαν μια μεγάλη μαχαιριά
μα όταν φοβάσαι να ποντάρεις, δεν κερδίζεις Πουθενά

Φόβος

Οι λευκοί τοίχοι δακρύζουν μόνοι
με κλειστές πόρτες
κοιτώντας
το πάτωμα

Όνειρο μιας λέξης

Μια σταγόνα πιοτού,
υγρή,
δραπέτης του μυαλού, δέσμιος του έρωτα,

όνειρο μιας λέξης και λέξη ενός ονείρου,

την έριξα βαθιά μες την ατέρμονη μοναξιά μου.
Μα δεν στάθηκε. Δεν συναντηθήκαμε ποτέ.

Η σταγόνα πνίγηκε μες στις άπειρες στιγμές ανοησίας και ανημποριάς.
Όνειρο μιας λέξης και λέξη ενός ονείρου.
Μια σταγόνα πιοτού πικρή αλήθεια του ψέματός μου.



Βασίλης Ιγγλεζάκης

Κατάσταση πολιορκίας

Πολιορκούμεθα λοιπόν
Πολιορκούμεθα από ποιον;
Από σένα κι από μένα απ’ τον τάδε και τον δείνα
Πολιορκούμεθα στενά
Από σύνορα, τελωνεία, ελέγχους διαβατηρίων, την Ιντερπόλ, τη στρατιωτική Αστυνομία, τα τανκς, τη ρητορεία, τη βλακεία,
Απ’ τα παράσημα, τις στολές, τους εκφωνηθέντας λόγους
Τις υποσχέσεις, τις ψευτιές, την κουτοπονηριά
Τη δήθεν αγανάκτηση των ιθυνόντων, την υποκρισία
Την τηλεόραση, τη ραδιοφωνία, τα σαπούνια, τ’ απορρυπαντικά
Τις διαφημίσεις, τον τουρισμό, τα οργανωμένα ταξίδια, τις κρουαζιέρες
Τις γκαζιέρες, τα ψυγεία, τις κατασκηνώσεις, τους προσκόπους,
Τ’ άρθρα για την εκπαίδευση, την πολυκοσμία, τη σκόνη, τις ποιητικές συλλογές
Την έλλειψη ύδατος, τα λιπάσματα, τα νεύρα, την κακή χώνεψη, τη φαλάκρα,
Τους εφοπλιστές, το ποδόσφαιρο, τα λεωφορεία, την ακρίβεια, τις παθήσεις της σπονδυλικής στήλης,
τη γραφειοκρατία, την καθυστέρηση, τις διαβεβαιώσεις,
Τις κριτικές, την εκκλησία, τα βασανιστήρια, τους καιροσκόπους,
Την υποψία, τους κατατρεγμούς, το φόβο, τη θρασύτητα, τους διαγωνισμούς Καλλονής,
την έλλειψη χρημάτων, την έλλειψη δικαιωμάτων,
πολιορκούμεθα από τους βάναυσους
Τους άναρθρους, από τις μαύρες σκέψεις μας.
Από τον εαυτό μας
Κι απ’ ό,τι άλλο βάλει ο νους σας πολιορκούμεθα στενά.

Νάνος Βαλαωρίτης
1921

Η αφίσα είναι απο τους: Vaughan Oliver, Tim Vary (designers) & Simon Larbalestier (photographer)

Ο πολιτισμός της βλεφαρίδας

Σε βλέπω·
στην κάθε σου κίνηση
στο κοίλο της καρέκλας
στο ύφος της διαταγής
στο κόψιμο των δέντρων
στο τσιμέντομα της αυλής
στη φόλα που ταΐζεις τις γάτες
στην εκδίκηση της κούνιας
στο πνίξιμο του πλίνθου
στην ιαχή της νίκης.
Μα πάνω απ΄όλα
στο καθαρό άσπρο των ματιών σου·
και τότε
πέφτω.

Η αφίσα είναι του Franciszek Starowieyski

Lucian Freud

"Θέλω η ζωγραφική μου να λειτουργεί όπως η σάρκα.
Για μένα, ο πίνακας είναι ο άνθρωπος που απεικονίζεται"

Απεβίωσε ο ζωγράφος Λούσιαν Φρόιντ
https://www.artsy.net/artist/lucian-freud 

Politics

Yoshitomo Nara
Tokyo 2003
53x70,8cm

Ο Κύριος Κανείς

Ποιος να ’ν’ αυτός ο «Κύριος Κανείς»;
Χτες, σαν καθίσαμε να πιούμε τσάι,
μπράμ, να σου τον, ένα φλιτζάνι σπάει
και βρέχει το φουστάνι της Φανής,
ο σκανταλιάρης «Κύριος Κανείς».

Κι ύστερα τσίμπησε την άσπρη γάτα,
έσπασε και δυο τρία καλά πιάτα,
εζούληξε του Γιάγκου το καπέλο,
και ξέσκισε της Έλλης μας το βέλο,
και μούγκριζε φρικτά σαν Ερινύς,
ο πεισματάρης «Κύριος Κανείς».

Έχει, θαρρώ, κακήν ανατροφή,
γιατί έβαλε μες στον καφέ μου αλάτι,
και μου έμπηξε καρφίτσες στο κρεβάτι,
και στο σκαμνί του μπέμπη ένα καρφί,
κι ύστερα τον ρωτούσε «που πονείς;»
ο κατεργάρης «Κύριος Κανείς».

Ποιος να ’ναι; Μπα! κανείς μας δεν τον ξέρει,
κανείς μας δεν τον είδε πουθενά…
Μ’ αυτός τα παιχνιδάκια μας χαλνά,
κι έσπασε και της πλύσης το πανέρι.
Δεν είναι, φαίνεται, καθόλου ευγενής
αυτός ο μάγκας «Κύριος Κανείς».

Δεν τον γνωρίζουμε! Ορκιζόμαστε.
Μα η μητερούλα μας χαμογελά
και λέγει πως τον ξέρουμε καλά
και πως δεν πρέπει να κρυβόμαστε
και ψέματα να λέμε στους γονείς,
γιατ’ είμαστε όλοι εμείς ο «Κύριος Κανείς».


Νικόλαος Ποριώτης
Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος δεύτερο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1975

Δουλτσινέα

Πέφτοντας, είδε τις φράουλες να λιώνουν.

Graffiti στην Αθήνα

Jan Lenica

Με αφορμή την αφίσα στην προηγούμενη ανάρτηση, μία μικρή παρουσίαση του Πολωνού καλλιτέχνη Jan Lenica (1928-2001)

Animation: Μέρος Ι, Λαβύρινθος


Μέρος ΙΙ, Λαβύρινθος

Στα κλειστά στόματα μπαίνουν μύγες

Τόσο λίγο είναι ό,τι ξέρουμε
και τόσο πολύ ό,τι εικάζουμε
και με τόση βραδύτητα μαθαίνουμε,
που ρωτάμε και πεθαίνουμε.

Πάβλο Νερούδα, Εστραβαγάριο, 2η έκδοση, Μετάφραση: Δανάη Στρατηγοπούλου

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

Τ’ αγκάθια του Μορφέα
Έβγαλα απ’ τα χέρια μου,
Έσπασα τα ρολόγια
Κι ανέμενα
Το αναμενόμενο.
Έπειτα πάτησα στον Σείριο
Κι εκσφενδονίστηκα στο καθαρτήριο.
Εκεί συνάντησα το παιδικό μου σώμα,
Το κουφάρι μου
Και την ψυχή μου.
Όλοι μαζί καθίσαμε,
Φιλιώσαμε
Και μου έδειξαν
Το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον,
Γελώντας σκωπτικά.
Τους τόξευσα στην καρδιά
Δίχως τύψεις,
Δολοφόνησα πισώπλατα
Τον ύπουλο Μορφέα,
Τον έθαψα στις τριανταφυλλιές,
Κι έπειτα κάθισα στη ρίζα
Της κλίνης μου,
Κι άρχισα να ονειρεύομαι
Το μέλλον...


Απόστολος Μακρίδης, Καίγοντας τους Νεκρούς μου, Λευκωσία, 2005

Φουκου σίμα (II)

Εθελοντές για Φουκουσίμα;;;

Ευρωπαϊκό Έτος Εθελοντισμού 2011

Καλοκαίρι

Έβγαλες

τη

ναφθαλίνη

από

τη

ντουλάπα

σου

και

την

άφησες

στο

μυαλό

σου

* Ο πίνακας είναι από τον Χριστόφορο Παπαχριστοφόρου

Φουκου σίμα

?
Τι
Φοβίζει
Πιο
Πολύ
Η
Καταστροφή
Της
Φύσης
Ή
Ο
Θάνατος
Μας
?

"Φυσική Ακολουθία"

Άνθισαν οι αμυγδαλιές
μα ήταν μόνες

και ύστερα χιόνισε
τη λύπη να σκεπάσουν

Γιώργος Κτωρής

Ατομική Έκθεση του Γιώργου Κτωρή
¨ΚΟΙΤΑ ΜΕ¨
Τρίτη 8 Μαρτίου 2011 στις 19:30

Ο Γ. Κτωρής σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. στην Αθήνα, με καθηγητές τους Γιάννη Βαλαβανίδη και Μιχάλη Μανουσάκη.

8-19 Μαρτίου 2011
Δευτέρα 17:00-20:00
Τρίτη-Παρασκευή: 10:30-12:30 / 17:00-20:00
Σάββατο: 10:30-12:30

Γκαλερί Opus 39
Κίμωνος 21, Στρόβολος, Λευκωσία

Μαύρη Μωραλίνα

Βιντεοποίημα για τη “Μαύρη Μωραλίνα”της Ευτυχίας Παναγιώτου.

Πλαστική Φύση

Γιατί δεν πεθαίνεις?
Σε πυροβολώ.
Σε βιάζω.
Σε λερώνω.
Πέθανε
Πέθανε
Πέθανε επιτέλους.
Και τότε, θα φτιάξω μια πλαστική,
για να βλέπω
και να κλαίω
και να κατηγορώ αυτούς που σου έκαναν κακό.
να'χω να λέω κάτι στα παιδιά μου

Πέθανε λοιπόν.









Αφιερωμένο στους κυνηγούς, στους ψαράδες και σε όλους τους ¨λάτρεις¨ της φύσης.
Οι φωτογραφίες είναι από τους φίλους αστροναύτη και Le9.

Χαράλαμπος Δημοσθένους

Χελιδόνια

Ήρταν στην ίδιαν φουλιάν
πάλε τα σιλιόνια
τζείνην που 'κτίσαν κάποτε
τα περασμένα χρόνια.

Αρκέψαν τα τραούδκια τους
γεννήσασιν αυκούδκια
τζαι ξηπουλιάσαν ύστερα
πέντε σιλιονούδκια.

Τζαι φαίνουνται μέσ' την φουλιάν
μια μάτσα με λουλλούδκια
όπως μυρίζουν τραουδούν
ολόγλυκα τραούδκια.

Απεβίωσε χθές σε ηλικία 94 ετών ο Κύπριος ποιητής Χαράλαμπος Δημοσθένους.
Συστήνω το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Παθκιές της Αφροδίτης», του Πανίκου Χρυσάνθου, που είναι ένα ποιητικό κινηματογραφικό πορτραίτο του Χαράλαμπου Δημοσθένους. Ένας άνθρωπος-ποίημα, όπως τον αποκάλεσε ο σκηνοθέτης.

Fragments of non-existence

Σήμερα δεν μπορώ να σου μιλήσω πολύ,
έχω ξυράφια στο λαιμό μου.

Η μοναξιά είναι βαριά σαν ατσάλι.

Γέρνω απαλά στον ώμο σου,
και ψιθυρίζω ένα νανούρισμα π’απλώνεται μέσα στη σιωπή,
σαν πύρινη μνήμη μέσα σε μια κενή καρδιά.

Αλάθητα τα όνειρα,
όλα αποδρούν, μόνα τους
αφήνοντάς με μόνο μου
μέσα σε μια κενή μνήμη.
Φίλησα τον ώμο σου και κάηκα.

Αισθήματα, λεπίδες, δολοφόνοι,
που τους κρατούσα μέσα στη σκοτεινή ψυχή μου,
και την κομμάτιασαν.

Θα σου στείλω ένα γρήγορο μήνυμα,
γρήγορο σαν αστραπή, κόκκινο σαν το φουστάνι σου,
που καίγεται όμορφο.

Υπάρχουν τόποι που τα δάκρυα
είναι από λάβες φτιαγμένα
και τα όνειρα από σάρκες.

Οι στιγμές καίγονται σε ένα παρανάλωμα πυρός και μας καλούν να καούμε.

Εσύ και ο θάνατος μόνο φυλακίζετε το χρόνο



Βασίλης Ιγγλεζάκης

Ασφυξία

Δε με φτάνει πια

το οξυγόνο τελειώνει.

Αυτό που φοβάμαι,

είναι μην γίνω ψάρι

Zeal to Micropolis

Παλεύουμε χωρίς καμία βεβαιότητα. Τίποτα δεν είναι βέβαιο στο Σύμπαν. Προσπαθούμε να κτίσουμε στο σύμπαν μια μικρόπολη... Γι' αυτό παλεύουμε. Τίποτα σπουδαίο!

Animation - Σκηνοθεσία / σενάριο: Χριστόφορος Παπαχριστοφόρου
Έτος Παραγωγής: 2005

Το ταβάνι

Και το ταβάνι πέφτει απότομα,

πάνω μου, με αγάπη να με αγκαλιάσει.

Και οι σκέψεις τρέχουν σαν φίδια

στους διαδρόμους του σκοτεινού σπιτιού μου,

και το κρεβάτι τόσο απαλό

από τις φορές που πάλλεται,

άλλοτε από σώματα αγνώστων

άλλοτε από την καρδιά μου που τρέμει.



Βασίλης Ιγγλεζάκης (12/1997)

Σκαλαπούνταροι

Έναν παιξίμιν εν η ζωή. Τζαι το ταξίδιν εν κομμάτιν του. Εν τούτον που είπεν ότι έκαμεν τζαι η Helene με τους καλικάντζαρους. Ταξίδιν γνώσης και προβληματισμού.
¨Αναρωτιέμαι, είπεν, γιατί είναι τόσο συνηθισμένο θέμα το ότι ... κατουρούν οι καλικάντζαροι παντού!¨

Τζι’ επήρεν φόραν η Γαλλίδα...:
¨Αν σε πιάσουν οι καλικάντζαροι, θα γίνεις κι εσύ καλικάντζαρος. Τι φοβερή απειλή, τι τραγική μοίρα! Οι καϋμένοι πρέπει να κόβουν, να κόβουν, όπως ο Σίσυφος με το βράχο του που κατρακυλά. Αλλά, τουλάχιστο, είναι χωρίς ελπίδα ο Σίσυφος, ενώ οι καλικάντζαροι πρέπει να ξέρουν ότι θα βγουν. Τόσος κόπος για το τίποτε. Μακάρι να τους δοθεί χάρισμα ή αμνησία, ή λήθη ... Και διπλή τιμωρία! Όταν ορμούν πάνω στη γη, για διασκέδαση, πειράζουν κάνουν το κακό. Ίσως, μια καλή μέρα, κάποιος καλικάντζαρος αντάρτης δεν θα βγει, θα χωστεί σε μια σκοτεινή γωνιά στα τρίσβαθα της γης, και, ενώ οι άλλοι θα κάνουν ... τη δουλειά τους, θα συνεχίσει μόνος του να κόβει, να κόβει. Και θα κόψει το δέντρο και θα είναι η Αποκάλυψη, θα ελευθερωθούν οι καλικάντζαροι, θα καταστραφεί η τόσο πολυαγαπημένη μας γη.¨

¨Να φας την γλώσσαν σου¨, εν η κυπριακή παροιμία που ταιρκάζει. Μη κακόν μας!

Χαμπή Τσαγγάρη, ¨Οι καλικάντζαροι τζαι το παιξίμιν¨, Σχολή Χαρακτικής Χαμπή, Α΄ και Β΄ Τόμοι, Λευκωσία, 2005